5 نشانه از اجداد باستانی انسان که هنوز در بدنمان یافت می شوند
به گزارش وبلاگ هاپرسین، در بدن انسان ساختارهایی وجود دارد که ازنظر تکاملی قدمت زیادی دارد و به اجدادی بازمی شود که هزاران و حتی میلیون ها سال پیش زندگی می کردند.
گاهی اوقات پس از سپری کردن وقت با اقوام خود (خصوصا اگر از آن ها خوشمان نیاید)، ممکن است با خود فکر کنیم که چگونه با بعضی از این افراد که ظاهرا هیچ شباهتی با آن ها نداریم، رابطه خویشاوندی داریم؟ بااین حال، ازنظر تکاملی، اگر به مقدار کافی به عقب برگردیم، همه ما اجداد مشترکی داریم. این بدان معنا است که بسیاری از ویژگی های بدن ما به هزاران یا حتی میلیون ها سال پیش برمی گردد.
به نقل از وب سایت کانورسیشن، در زیست شناسی اصطلاح هومولوژی (هم ساخت شناسی) به تشابه بین ساختارها براساس داشتن جد مشترک اشاره دارد. به شباهت های دست انسان، بال خفاش و باله نهنگ فکر کنید. همه این ها عملنمودهای اختصاصی دارند، اما طرح بدنی زیربنایی این استخوان ها یکسان است.
هومولوژی با ساختارهای آنالوگ مانند بال های حشرات و بال پرندگان فرق دارد. ساختارهای آنالوگی مانند بال های سنجاقک و بال های طوطی را درنظر بگیرید. این ساختارها اگرچه عملکرد مشابهی دارند، به طور مستقل به وجود آمده اند و منشأ تکاملی مشترکی ندارند. در ادامه به پنج مورد از ویژگی های باستانی اشاره می گردد که ممکن است برایتان عجیب باشد بدانید هنوز در بدن انسان ها دیده می شوند.
تکامل دوپایی و تغییرات همراه آن
این سوال که وجه تمایز انسان ها چیست؟ قرن ها است فکر دانشمندان و پژوهشگران را به خود مشغول نموده است. امروزه این موضوع نسبتاً ساده به نظر می رسد که بگوییم چه موجودی انسان است و چه موجودی انسان نیست، اما اگر به سوابق فسیلی بنگریم، همه چیز به سرعت مبهم تر می گردد.
آیا بشریت با منشأ گونه ما یعنی انسان خردمند از 300 هزار سال پیش آغاز می گردد؟ یا آیا باید بیشتر از سه میلیون سال پیش به عقب برگردیم و به اجدادی مانند لوسی (جنوبی کپی عفاری) از شرق آفریقا برسیم؟ یا حتی بیشتر به عقب برویم و به زمان جدایی خود از کپی های بزرگ دیگر برسیم؟
هر مرزی که برای نشان دادن ظهور بشریت مشخص کنید، یک موضوع آشکار است. راه رفتن منظم روی پا که دوپایی نامیده می گردد، یکی از بزرگ ترین تحول های اجداد ما بود.
تقریبا هر قسمتی از اسکلت ما تحت تاثیر تغییر از راه رفتن چهارپایی به ایستادن روی دو پا نهاده شد. این سازگاری های شامل هم راستایی و مقدار استخوان های پا، لگن، زانوها و ستون مهره بود.
از مطالعه جمجمه های فسیل شده می دانیم که افزایش سریع در مقدار مغز مدت کوتاهی پس از اینکه راه رفتن قائم را آغاز کردیم، رخ داد. این امر مستلزم ایجاد تغییراتی در لگن بود تا به نوزادان دارای مغز بزرگ تر اجازه دهد تا بتوانند از کانال تولد متسع شده عبور نمایند.
لگن عریض شده ما ویژگی هومولوگی است که با چندین تبار انسان های اولیه و بعلاوه با همه انسان های امروزه مشترک است. سپس آن مغزهای بزرگ ما انفجاری از هنر، فرهنگ و زبان را در پی داشت که مفاهیمی هستند که هنگام آنالیز آن چه ما را انسان می سازد، اهیت زیادی دارند.
حفره ای درون سر
علاوه بر حدقه چشم که کره چشمان شما در آن قرار می گیرند، حفره های بزرگ دیگری نیز در جمجمه خود دارید.
در هر سمت جمجمه انسان دریچه ای وجود دارد که با اجداد بیش از 300 میلیون سال پیش ما مشترک است. حیواناتی که این حفره را در جمجمه خود دارند، هم کمانان نامیده می شوند. واژه کمان به کمان استخوانی اشاره دارد که زیر سوراخ جمجمه پشت هر چشم واقع شده است.
همه پستانداران ازجمله انسان ها از گروه هم کمانان هستند (خزندگان و پرندگان عضو این گروه نیستند). از هم کمانان معروف دوران ماقبل تاریخ دیمترودون ها هستند. این خزنده باستانی پشت بادبانی معمولا با دایناسور اشتباه گرفته می گردد. اگرچه اندام های دور از هم و دریچه گیجگاهی جمجمه آن متعلق به تبارهایی است که گاهی باعنوان خزندگان پستاندارمانند شناخته می شوند.
10 انگشت دست و 10 انگشت پا
الگوی پنج انگشتی در دست یا پای انسان که به عنوان اندام پنتاداکتیل یا پنج انگشتی شناخته می گردد، در بیشتر دوزیستان، خزندگان، پرندگان و پستانداران دیده می گردد. اما ماهی ها انگشت دست و پا ندارند، بنابراین انگشتان اولین بار چه زمانی تکامل پیدا کردند؟
مطالعه ای که سال 2020 در مجله نیچر منتشر شد، اولین انگشتان را توصیف کرد که درون فسیل باله ماهی باستانی پیدا شده بود. پژوهشگران از روش های تصویربرداری قدرتمند برای آنالیز فسیل 230 میلیون ساله ای به نام الپیستوستگ از کبک کانادا استفاده کردند و قدیمی ترین انگشتان ماهی را آشکار کردند. جالب اینکه در اولین ماهی که انگشت تکامل داده بود، هنوز شعاع های باله در اطراف انگشتان وجود داشت، به طوری که استخوان ها از سمت بیرونی حیوان قابل مشاهده نبودند.
اولین چهاراندامان (حیوانات دارای چهار عضو حرکتی با ستون فقرات که درنهایت از آب بیرون آمدند و وارد خشکی شدند) تعداد انگشتان متفاوتی را تجربه کردند و گاهی شش، هفت و حتی هشت انگشت داشتند. این چهاراندامان اولیه احتمالا هنوز در آب زندگی می کردند. وقتی چهاراندامان واقعا به خشکی آمدند، اندام های پنج انگشتی ظاهر شد. این ساختار احتمالا به عنوان راه حلی برای تحمل وزن آن ها در خشکی تکامل پیدا کرد.
دندان های باستانی
آیا هرگز به این موضوع فکر نموده اید که ازنظر تکاملی دندان های شما چقدر قدمت دارند؟
در سال 2022 گروهی از فسیل شناسان فسیل دندان های جداشده ماهی را از سنگ های سیلورین در استان گوئیژو چین توصیف کردند. این کشف قابل توجه حداقل سن دندان ها را 14 میلیون قبل تر از یافته های قبلی بُرد. این بدان معنا است که ازنظر تکاملی ویژگی دندان دار بودن ما به 439 میلیون سال پیش برمی گردد.
ماهی نو نوعی مهره دار آرواره دار بسیار ابتدایی به نام Qianodus duplicis بود و تنها از روی دندان های خاص جداشده اش شناسایی می گردد که حالت مارپیچی دارد. مشهورترین این نوع دندان در کوسه گرداره دیده شده است که دارای دندانی 360 درجه بوده است.
با این وجود دندان های ماهی آرواره دار چینی ویژگی هایی دارد که در مهره داران آرواره دار امروزی نیز دیده می گردد. این امر نشانگر اهمیت ماهی مذکور در درک تکامل دندان های ما است.
تکامل ستون فقرات
تکامل ستون فقرات به معنای جسور شدن بود. اولین حیواناتی که این کار را انجام دادند، مطمئنا شجاعت آن را داشتند که به دریاهای باستانی خطرناک 500 میلیون سال پیش سفر نمایند.
در آغاز، این حیوانات کرم مانند طناب پشتی (نوتوکورد) را تکامل دادند. نوتوکورد طناب استوانه شکلی از جنس عضروف است که در امتداد پشت بدن جانور قرار می گیرد. این امر اتصال واحدهای ماهیچه ای مجزا را ممکن ساخت و بعلاوه به ایجاد دمی بلند یاری کرد. تمام حیواناتی که دارای نوتوکورد هستند، به شاخه طنابداران تعلق دارند که شامل هر موجودی از فواره های دریایی تا مرغ های دریایی می گردد. شاخه طنابداران شامل بیش از 65 هزار گونه زنده می گردد.
برای به دست آوردن ایده ای از اولین طنابداران می توانیم به حیواناتی مانند نیزک ها نگاه کنیم. نیزک ها کمی شبیه ماهی های اولیه کوچک بدون باله به نظر می رسند. آن ها با حرکت موج دار بدن خود شنا می نمایند.
در مرحله بعد، موجودات دارای سرهای به خوبی سازمان یافته(جمجمه داران) و موجوداتی که در زمان بلوغ ستون فقرات جای نوتوکورد آن ها را می گرفت (مهره داران)، ظاهر شدند.
ستون فقرات از استخوان های چند تکه(مهره ها) تشکیل شده است که به شکل متصل در کنار هم قرار می گیرند. چندین فسیل داریم که نشانگر اولین نمونه های شناخته شده از مهره داران هستند: Metaspriggina که از کانادا کشف شده است یا Haikouichthys که در چین در سنگ هایی با قدمت بیشتر از 500 میلیون سال پیدا شده است.
بنابراین، چه مغز بزرگ و لگن پهن ناشی از راه رفتن عمودی، دریچه جمجمه، کمان استخوانی، انگشتان دست و پا، دندان ها یا ستون فقرات را درنظر بگیریم، ما انسان ها ویژگی های باستانی مشترک زیادی در بدن خود داریم. بنابراین، به قول مایا اَنجلوی شاعر، شاید به خاطر این مسئله ارزشمند باشد که بیشتر اینکه با هم متفاوت باشیم، شبیه هم هستیم.
منبع: خبرآنلاین
منبع: فرادید