فرجام غریب فریماه... - وبلاگ هاپرسین

به گزارش وبلاگ هاپرسین، بهمن کامیار در روزنامه اعتماد نوشت: کادر 35 میلی متری نگاتیو سینما که هیچ، اگر نگاتیو 70 میلی متری هم جایگزینش می شد، همان که امروز کریستوفر نولان به پهنای آن و تاثیر شگرفش در نگاه و حواس مخاطب می نازد، قدرت به حصار کشیدن و شکار برق نگاه تو را نداشت فریماه عزیز.

چه نیکو نامی بر تو نهاد، نمی دانم پدر یا مادر یا هر کسی که بود، او به یقین نمی دانست که قرار است روزی جایگاهی را تصاحب کنی تا همانند ماه شب چهارده بر تارک آن بدرخشی، اما با این حال به یقین می دانست که نامی درخور آن چشمان زیبا و نگاه نافذت باید بر تو نهاد.

اگر زمین یک قمر دارد و به یگانگی آن می نازد، سینمای ایران هم تا همواره یک فریماه دارد و آن تویی، فریماه فرجامی. همان فریماهی که کافی بود تنها یک بار و در یک نظر او را ببینی، آنچنان مسحور نگاهش می شدی که محال ممکن بود زمان را فراموش نکنی. هم او که وقتی قرار بود در مقابل لنز دوربین قرار بگیرد تمام عوامل صحنه محو تماشایش بودند. دوربین هم به سختی کات را قبول می کرد و حسرت ادامه دادن پلان را می خورد.

فریماه فرجامی، اما اسیر همان باد خزانی شد که بسیاری در سینمای ایران و دنیا از آن گزند خورده بودند. اسیر آفتی که از سینما به سینما زد و تنها نصیب آن هیچ بود، هیچ به معنای مطلق و واقعی اش. اگر از این باد و آفت فریماه سینمای ما خسران دید، خانه نشین شد و کنج عزلت گرفت، اما خسر الدنیا و الآخره این بازی فقط سینما بود، خود خود سینما که خود را از قمرالملوکی، چون او محروم کرد. چه نقش هایی که برای فریماه نوشته شده بود و هرگز رنگ پرده را ندید یا نصیب آن هایی شد که هنوز تا فر شدن از فریماه راهی بس طولانی در پیش داشتند و هنوز هم دارند.

اگر امروز نام فریماه فرجامی بر هر صفحه مجازی و واقعی ضرب خورده و هر جا سر می زنی صحبت از او و زیبایی اوست، خود، نمایی از زشتی این عرصه است که ستارگانی، چون او را سال ها نمی بیند و تنها در زمان هجرت ابدی اش آنچنان دور برمی دارد که گویی سال هاست تمام قد و در محو درخشش او ایستاده اند. کور باد چشمانی که تو را ندیدند و خاموشی تو را برتافتند. اگر فریماه سینما از ابریشم تیغ نمی خورد و مقدر نمی شد تا در خانه بنشیند، امروز فرجامی چنین تلخ برای او و سینمای ایران نوشته نمی شد که تقویم این سینما سال های سال را بی یاد و نام او از سر گذرانده باشد.

حالا موعد وداع است و چه بخواهیم و چه نخواهیم، باید شرمسار روز هایی باشیم که فرصت بود و ما قدر ندانستیم، روز هایی بود که دایما موکول کردیم به بعد و بعد تا به الان که خانه ابدی ات را جارو می زنیم و تو را به خاک می سپاریم تا شاید خاک قدر بداند حضور تو را در آغوشش که حتما قدر می داند، چراکه در آن حوالی دوستانی داری که گواهی خواهند داد گوهری بس نایاب را به همسایگی نائل شده اند و خاک خواهد دانست که تو را توان محصور کردن نخواهد داشت و تا همواره نامت، یادت، تصویر و تصورت بر سینمای ایران ماندگار خواهد بود.